Diverse Publicaties en Recensies

Hebban recensie 20-06-2017 door Selene (link: https://www.hebban.nl/recensies/selene-over-the-world-of-urban-decay-2 ) In staat van verval The World of Urban Decay 2 - Martin ten Bouwhuijs Fotograaf Martin ten Bouwhuijs heeft in The World of Urban Decay 2 foto's verzameld die hij de afgelopen drie jaar van verlaten gebouwen in Nederland, België, Italië, Duitsland, Frankrijk, Noorwegen, Zweden en Denemarken heeft gemaakt. De staat van verval verschilt per gebouw - in sommige zijn de bedden begroeid met mos, terwijl het op sommige foto's lijkt alsof het gebouw pas net verlaten is en het bureau nog vol ligt met papier. Vanwege instortingsgevaar is het vaak verboden om dit soort gebouwen te bezoeken, dus Ten Bouwhuijs beschrijft af en toe ook wat er gebeurde bij zijn pogingen om foto's te maken. Na een korte introductie volgen vele pagina's met foto's. Elke pagina bevat een grote foto waarop genoeg details te zien zijn, met onder elke foto maximaal twee regels tekst. Achterin staat per locatie een iets uitgebreidere beschrijving. Binnenin staan alleen foto's van de binnenkanten van de gebouwen, maar de achterkaft heeft foto's van de buitenkanten van de gebouwen waarvan binnenin het boek interieurfoto's staan. Als je de foto's voor een tweede keer bekijkt, zie je weer wat andere dingen dan de eerste keer. Het zijn echter zo veel foto's, dat het geen boek is om in één keer geheel door te kijken en lezen. De meeste gebouwen zijn in de jaren '90 verlaten, een aantal in de jaren '80 en ook nog een paar in de jaren 2000. Ook staat er een aantal foto's in van oude auto's uit de jaren '50 en '60 van de vorige eeuw, genomen op een Zweeds autokerkhof. Er staat zelfs een foto in van een verlaten ziekenhuiskamer in Denemarken, inclusief mappen, papieren, Post-It-blokjs, een pen en een faxapparaat. Je vraagt je vaak af waarom zo'n gebouw precies verlaten is en in wat voor omstandigheden dit gebeurd is. Bij de uitgebreide beschrijvingen achterin het boek, wordt voor een aantal locaties antwoord gegeven op deze vragen. Veel gebouwen lijken helemaal niet zo lang geleden gebouwd te zijn, maar toch vervalt zo'n gebouw heel snel als er niets meer mee gedaan wordt. Dit geeft het boek wel een beetje deprimerende sfeer. Op de Acknowledgements-pagina vooraan staat nog wel een belangrijke alinea: 'To protect the locations in this book, their names, the names of the villages and all other names, as well as years and other information that could lead to a specific location, are changed.' Dit is gedaan omdat het bezoeken van zulke locaties wel riskant is en de uitgever en auteur geen aansprakelijkheid nemen voor mogelijke ongelukken, maar hierdoor zijn de bijschriften bij de foto's heel algemeen: "Grand Hotel, Austria" of "Villa S, Italy". Alleen locaties die niet meer bestaan of zijn/worden omgebouwd, lijken bij hun echte naam en locatie te worden genoemd. Deze plaatsen kun je toch niet meer bezoeken. Het is begrijpelijk dat de auteur en uitgever deze keuze hebben gemaakt en het doet niets af aan de foto's, maar dit maakt het wel lastiger om meer informatie te vinden over de locaties, mocht je dat willen doen. De reden dat het boek in het Engels is geschreven, ook al is de auteur Nederlands, is waarschijnlijk omdat de foto's in verschillende landen in Europa genomen zijn en een Engels boek natuurlijk ook in meer landen te verkopen is. Bij de foto's zelf staat amper tekst, maar achterin, bij de uitgebreide beschrijvingen, staat wel veel tekst. Soms leken de zinnen ‘Nederlands Engels’, maar alles is goed te begrijpen. De foto's in dit boek geven een goed beeld van wat er met gebouwen gebeurt als ze niet onderhouden worden. Het lezen van de beschrijvingen geeft ook te denken over wat "modern" is en waarvoor gebouwen gebruikt worden als zulke dingen niet meer modern zijn, omdat een aantal gebouwen in dit boek vaak van functie zijn veranderd. Dit boek is vooral interessant voor mensen die interesse hebben in architectuur en gebouwen of in de Europese geschiedenis van de twintigste eeuw.

NBD Biblion recensie 14-06-2017 door Hillie Smit

de Stentor dinsdag 21 maart 2017 tekst: Ton van Mourik - Foto's Ruben Schipper

Nunspeet - Nu en Vroeger - vrijdag 17 maart 2017 (zie link; http://www.nunspeet.nu/spanning-mooie-plaatjes/ ) Spanning voor mooie plaatjes NUNSPEET – Harderwijker Martin ten Bouwhuijs is Urbanfotograaf en heeft ook objecten in Nunspeet gefotografeerd, zoals sanatorium Valentijn en kookstudio Delicio. Afgelopen week kwam zijn fotoboek uit. Ten Bouwhuijs is naast zijn werk bij GGz Centraal, gepassioneerd fotograaf. Hij reist met z’n camera door Europa om oude leegstaande gebouwen, woningen en panden te fotograferen. Recent fotografeerde hij nog Garage Broekhuis in Ermleo, net voordat de slopers hun werk deden.  De Urbanfotograaf bracht in 2013 zijn eerste boek uit: The World of Urban Decay, een boek met 150 pagina’s met paginagrote fullcolour foto’s, die hij de afgelopen jaren in tal van leegstaande gebouwen in Europa had gemaakt. Een letterlijke vertaling van de titel is: de wereld van de vervallen stad. Recent kwam The World of Urban Decay 2 uit. De foto’s van alle panden en locaties zijn te zien op zijn website: http://www.martintb.nl Nadelen Martin ten Bouwhuijs: ,,Of het illegaal is wat we doen? In principe is 80-90% inderdaad illegaal, omdat we namelijk niet weten wie de eigenaar van de panden is en dus ook niet aan wie we toestemming moeten vragen. Heel soms kunnen we iemand achterhalen, maar in het buitenland is het vrijwel altijd zonder toestemming. Toch zijn er plekken waar we extra voorzichtig zijn, daar wil je niet met de politie in aanmerking komen. Duitsland is heel streng, maar ook Hongarije. We waren daar eens bij een oude elektriciteitscentrale. Die stond naast een nog werkende centrale. Dus hebben we iemand daar aangesproken en keurig een afspraak gemaakt. Kregen we een mooie rondleiding. Dan loop je toch wel wat relaxter rond, hoor. Maar aan de andere kant is dan de spanning natuurlijk ook een beetje weg. In Nederland en België zijn we wel een beetje uitgekeken, maar in voormalig Oost-Duitsland is nog veel te zien. In Italië zijn er weinig mensen die deze hobby hebben en daar kunnen we dus meestal ongestoord ons ding doen. Er staat relatief veel, redelijk ongeschonden, leeg. Hoe ontdek je de locaties en panden? Nou, gewoon veel kijken, lezen en zoeken. Maar soms mis je dan ook wel wat hoor. Bijvoorbeeld vlak bij huis, hotel Stadsdennen in Harderwijk waar nu Van der Valk zit. Heb ik gewoon gemist, was ineens weg. Jammer.’’ Textiel ,,Vroeger, toen ik in Enschede naar school fietste, kwam ik elke dag langs de oude leegstaande textielfabrieken. Ramen kapot enzo, prachtig. Ik droomde dan al wel van stiekem naar binnen te gaan, maar dat durfde ik toen nog niet. Maar later, in 2004 zag ik een keer een paar van die gasten en omdat fotografie toen ook al mijn hobby was, ben ik op zoek gegaan. Mijn eerste foto’s maakte ik bij Villa Erica in Voorthuizen. Ik maakte in het begin wel 10.000 foto’s in een jaar, nu ben ik wel kritischer geworden en dat scheelt de helft. Het zoeken naar locaties is leuk. Als je iets gevonden hebt, is dat al de eerste kick. Maar ergens wil je er dan ook wel in. Kom je er dan ongezien in en is het ook  nog mooi, dan is dat ook weer een kick. Altijd spannend of je alleen bent, of dat er ergens een zwerver ligt of koperdieven bezig zijn. En als je dan weer buiten staat met mooie plaatjes dan is het wel feest.’’ Politie ,,We willen het liefst snel erin en er dan ook weer snel eruit. En dan bij voorkeur voor de aanrijtijd van de politie. En dat doen we dus goed want we zijn nog nooit in de problemen gekomen. Hoewel… In Brugge zijn we een keer opgepakt, hebben we de hele ochtend op het politiebureau gezeten en werd alles doorzocht. Het bleek achteraf dat er veel leegstaande panden in de fik waren gestoken, dus toen men ons zag uitstappen bij een leegstaand pand, dachten ze de daders te hebben. Maar op dat gedoe zitten we natuurlijk niet te wachten. Een echte Urbanfotograaf maakt alleen foto’s en laat alles staan zoals het was. We nemen ook niets mee. Het is toch ook niet van ons? Maar soms kriebelt het hoor, vooral als je weet dat het daar al zo lang staat of ligt. Ik kreeg een keer een berichtje van iemand die vroeg om de foto’s die ik in een leegstaand huis had gemaakt, van internet te halen. Het bleek van haar grootouders te zijn en er stonden nog allemaal mooie spulletjes in dat huis. Ze was niet blij dat dit zo open en bloot op internet stond want ze waren nog met de afhandeling bezig. Dat begreep ik dan ook wel, maar wat ik niet snapte was dat het weken later nog steeds in dat huis stond.’’ Schijterig ‘’Tijdens zo’n buitenlands tripje ga ik altijd met dezelfde maat. Is ook wel prettiger en als er wat zou gebeuren in zo’n leeg pand, dan ben je blij dat er iemand bij is. Er is namelijk altijd een risico want we lopen vaak in heel slechte panden. Dan voel je de vloer onder je nog wel eens flink deinen. Meestal valt het wel mee, dan zak je maar tot je enkel door de vloer of zo. Maar het zal je gebeuren dat je een paar meter naar beneden stort. Er zijn wel fotografen die alles doen voor een foto. Klimmen langs gevels omhoog omdat daar wat moois achter zit. Bij ons moet er wel een deur of raam openstaan, waar we door heen kunnen. Wat dat betreft zijn we ook wel heel voorzichtig, schijterig zelfs. Maar het is wel hobby, hè?’’ Het boek: The World of Urban Decay 2 is uitgegeven door Schiffer Pub Ltd. Het is te bestellen via Bol.com en Amazon.nl. De prijs is 35 euro. ISBN/ISBN13: 9780764352560 foto: Gert Hofsink

Ermelo van Nu woensdag 16 maart 2017 tekst en foto: Gert Hofsink (zie: https://ermelovannu.nl/actueel/5928-urbanfotograaf-brengt-tweede-fotoboek-uit Urbanfotograaf brengt tweede fotoboek uit Spanning voor mooie plaatjes ERMELO - Hoewel geen inwoner van Ermelo meer, heeft Martin ten Bouwhuijs toch veel objecten in Ermelo gefotografeerd. Ten Bouwhuijs is naast zijn werk bij GGz Centraal, Urbanfotograaf. Hij reist met z’n camera door Europa om oude leegstaande gebouwen, woningen en panden te fotograferen. Recent fotografeerde hij nog Garage Broekhuis, net voordat de slopers hun werk deden. Zo heeft Ten Bouwhuis ook foto’s gemaakt in verzorgingshuis Rehoboth, de VAD-garage en de Feithenberg op Veldwijk. De Urbanfotograaf bracht in 2013 zijn eerste boek uit: The World of Urban Decay, een boek met 150 pagina’s met paginagrote fullcolour foto’s, die hij de afgelopen jaren in tal van leegstaande gebouwen in Europa had gemaakt. Een letterlijke vertaling van de titel is: de wereld van de vervallen stad. Recent kwam The World of Urban Decay 2 uit. De foto’s van alle panden en locaties zijn te zien op zijn website: http://www.martintb.nl Illegaal Martin ten Bouwhuijs: ,,Of het illegaal is wat we doen? In principe is 80-90% inderdaad illegaal, omdat we namelijk niet weten wie de eigenaar van de panden is en dus ook niet aan wie we toestemming moeten vragen. Heel soms kunnen we iemand achterhalen, maar in het buitenland is het vrijwel altijd zonder toestemming. Toch zijn er plekken waar we extra voorzichtig zijn, daar wil je niet met de politie in aanmerking komen. Duitsland is heel streng, maar ook Hongarije. We waren daar eens bij een oude elektriciteitscentrale. Die stond naast een nog werkende centrale. Dus hebben we iemand daar aangesproken en keurig een afspraak gemaakt. Kregen we een mooie rondleiding. Dan loop je toch wel wat relaxter rond, hoor. Maar aan de andere kant is dan de spanning natuurlijk ook een beetje weg. In Nederland en België zijn we wel een beetje uitgekeken, maar in voormalig Oost-Duitsland is nog veel te zien. In Italië zijn er weinig mensen die deze hobby hebben en daar kunnen we dus meestal ongestoord ons ding doen. Er staat relatief veel, redelijk ongeschonden, leeg. Hoe je de locaties en panden ontdekt? Nou, gewoon veel kijken, lezen en zoeken. Maar soms mis ik ook wel wat hoor. Bijvoorbeeld vlak bij huis, hotel Stadsdennen in Harderwijk waar nu Van der Valk zit. Heb ik gewoon gemist, was ineens weg. Jammer.’’ Textiel ,,Vroeger, toen ik in Enschede naar school fietste, kwam ik elke dag langs de oude leegstaande textielfabrieken. Ramen kapot enzo, prachtig. Ik droomde dan al wel van stiekem naar binnen te gaan, maar dat durfde ik toen nog niet. Maar later, in 2004 zag ik een keer een paar van die gasten en omdat fotografie toen ook al mijn hobby was, ben ik op zoek gegaan. Mijn eerste foto’s maakte ik bij Villa Erica in Voorthuizen. Ik maakte in het begin wel 10.000 foto’s in een jaar, nu ben ik wel kritischer geworden en dat scheelt de helft. Het zoeken naar locaties is leuk. Als je iets gevonden hebt, is dat al de eerste kick. Maar ergens wil je er dan ook wel in. Kom je er dan ongezien in en is het ook nog mooi, dan is dat ook weer een kick. Altijd spannend of je alleen bent, of dat er ergens een zwerver ligt of koperdieven bezig zijn. En als je dan weer buiten staat met mooie plaatjes dan is het wel feest.’’ Politie ,,We willen het liefst snel erin en er dan ook weer snel eruit. En dan bij voorkeur voor de aanrijtijd van de politie. En dat doen we dus goed want we zijn nog nooit in de problemen gekomen. Hoewel… In Brugge zijn we een keer opgepakt, hebben we de hele ochtend op het politiebureau gezeten en werd alles doorzocht. Het bleek achteraf dat er veel leegstaande panden in de fik waren gestoken, dus toen men ons zag uitstappen bij een leegstaand pand, dachten ze de daders te hebben. Maar op dat gedoe zitten we natuurlijk niet te wachten. Een echte Urbanfotograaf maakt alleen foto’s en laat alles staan zoals het was. We nemen ook niets mee. Het is toch ook niet van ons? Maar soms kriebelt het hoor, vooral als je weet dat het daar al zo lang staat of ligt. Ik kreeg een keer een berichtje van iemand die vroeg om de foto’s die ik in een leegstaand huis had gemaakt, van internet te halen. Het bleek van haar grootouders te zijn en er stonden nog allemaal mooie spulletjes in dat huis. Ze was niet blij dat dit zo open en bloot op internet stond want ze waren nog met de afhandeling bezig. Dat begreep ik dan ook wel, maar wat ik niet snapte was dat het weken later nog steeds in dat huis stond.’’ Schijterig ‘’Tijdens zo’n buitenlands tripje ga ik altijd met dezelfde maat. Is ook wel prettiger en als er wat zou gebeuren in zo’n leeg pand, dan ben je blij dat er iemand bij is. Er is namelijk altijd een risico want we lopen vaak in heel slechte panden. Dan voel je de vloer onder je nog wel eens flink deinen. Meestal valt het wel mee, dan zak je maar tot je enkel door de vloer of zo. Maar het zal je gebeuren dat je een paar meter naar beneden stort. Er zijn wel fotografen die alles doen voor een foto. Klimmen langs gevels omhoog omdat daar wat moois achter zit. Bij ons moet er wel een deur of raam openstaan, waar we door heen kunnen. Wat dat betreft zijn we ook wel heel voorzichtig, schijterig zelfs. Maar het is wel hobby, hè?’’ Het boek: The World of Urban Decay 2 is uitgegeven door Schiffer Pub Ltd. Het is te bestellen via Bol.com en Amazon.nl. De prijs is 35 euro. ISBN/ISBN13: 9780764352560

Media Drum World 03-03-2017 tekst Mark Mc Conville (complete artikel met foto's: http://www.mediadrumworld.com/2017/03/03/5363/ ) Inside Europe’s Abandoned Treasures World of Urban Decay - By Mark McConville THE CREEPIEST abandoned buildings in Europe have been revealed in a set of eerie images published in a new book. The haunting pictures include a long-forgotten church with ornate walls and ceilings as well as an abandoned hospital and an old cinema with equipment still in place. Other spooky shots show an empty ballroom, a bedroom that nature has begun to reclaim and a disused power plant. The stunning snaps have been released in a new book, The World of Urban Decay 2, by Martin ten Bouwhuijs and published by Schiffer Publishing Ltd. “While these older buildings are often beautiful, their lack of updates can make them difficult to sell and they can sit empty for twenty years or more,” he said. “It is that emptiness and the natural decay that make some places even more beautiful than when they were in use. “For this book, I tried to collect the most beautiful images featuring lots of natural decay. “In addition, to provide contrast, I’ve also included a few images of virtually intact buildings without too much decay as those locations had been just recently abandoned.” Martin ten Bouwhuijs was born in 1965 in Enschede, the Netherlands which is an old textile town. He started his hobby, urban exploring, after he saw a reportage about the subject on TV; the next day he visited his first factory. He continues to regularly look for abandoned buildings, hoping for beautiful pictures. “In 1991, I visited my first abandoned location with a friend,” said Mr ten Bouwhuijs. “It was a former brothel. Unfortunately, it was so dark we could see almost nothing. We had forgotten a flashlight, so we were out again quickly. “Yet I remember the red velvet bedding and the mirrors on the walls. It wasn’t until 2004 that I again entered an abandoned building. “Since that time, I’ve visited many locations, traveling farther and farther from home. It’s interesting to discover the reasons the buildings were abandoned.” The ‘World of Urban Decay 2’ is available to buy on Amazon for RRP £30.50.

Veluws Nieuwsblad het Kontakt woensdag 11 augustus 2010 tekst en foto Lilian Verdoorn

de Stentor donderdag 4 oktober 2007 tekst: Ron Maat - Foto: Ariënne Flipse